Week 25

Even geen standaard week blog deze week, want zoals jullie zullen begrijpen is het leven op een vakantiepark niet heel spannend. Tom en ik lopen inmiddels allebei tegen verveling aan. Niet heel gek wanneer je weken lang druk bent geweest met voorbereidingen, in mijn geval met het afronden van mijn opleiding en uiteindelijk de echte verhuizing. Je valt nu een beetje in een gat, en elke dag op het park is ook vrijwel hetzelfde. We missen de vrijheid die we hadden in Zwolle, het gewoon ergens naar toe kunnen zonder overal de auto voor nodig te hebben. Boodschappen doen is tegenwoordig een uitje geworden haha. Gelukkig komen er bijna elke dag mensen langs, voor de gezelligheid en om afscheid van ons te nemen. Want ja het afscheid komt wel echt dichtbij nu. Volgende week rond deze tijd zit Tom al in het vliegtuig op weg naar Aruba. Hoe gek is het dat dit zijn laatste dagen in Nederland zijn?

Twee weken geleden kwam bij mij het besef dat we echt weg gaan. Tom was naar een collega en zou daar ook blijven slapen. Neal lag in bed en in eens kreeg ik een halve paniek aanval.

WAT GAAN WE DOEN!!

We gaan echt weg, naar de andere kant van de wereld. We ontnemen het onze familie en vrienden om Neal van dichtbij te zien opgroeien. Ik kan niet even gezellig met vriendinnen of mijn ouders afspreken, maar vooral het idee dat we bijzondere momenten zoals geboortes zullen gaan missen, en dat we niet meer van dichtbij ons neefje en de kinderen van onze vrienden zullen zien opgroeien raakte me. Het maakte me echt verdrietig. Gelukkig werkt het voor mij relativerend om het van me af te schrijven. Ik schreef een blog en merkte dat ik rustiger werd. Na deze kleine mental breakdown realiseerde ik me wel dat het goed is om ook deze emoties toe te laten. Het hoeft niet allemaal leuk en geweldig te zijn. Spanning, gemis, en verdriet horen ook bij het avontuur. Onbewust stopte ik deze emoties weg, want we hebben toch zelf de keuze gemaakt om naar het buitenland te gaan? Zoals je leest maak ik het mezelf graag onnodig moeilijk haha. Ik ben natuurlijk erg dankbaar voor de mogelijkheid die we hebben gekregen, en ik weet heus dat we de mooiste tijd van ons leven gaan beleven op Aruba.. maar ik weet ook dat het soms moeilijk zal zijn. Toegeven aan die emotie is oké!

Ook hebben we weer afscheid genomen van een aantal van onze vrienden. Zo kwam Lobke gezellig langs op dinsdag, at Tommy mee op woensdag, en had ik op vrijdag een borrelavond met Barbara en Joyce. In het zonnetje aten we tapas en dronken we wijn. Op zaterdag kwam Gerlize, ze gaf me 2 cadeautjes. Een prachtig enkelbandje en een mooie armband, totaal niet nodig maar zo onwijs lief. Toen ze weg ging zei ze; we doen gewoon net alsof we elkaar nog gaan zien. Maar hielden elkaar wel even extra lang vast. Allebei zijn we gelukkig niet goed in afscheid nemen haha. Gisteren (zondag) kwam Dylana. Tom had weer een reden om de bbq aan te zetten, en maakte hoewel totaal onnodig met de warmte een vuurtje! Meneer is dan helemaal in zijn nopjes; ben ik blij dat hij voor vaderdag een bbq heeft gekregen, kan hij op Aruba ook mooi ‘ koken ‘. S’nachts werd Neal ziek, zijn koorts liep op tot 39,3. Erg veel heb ik daarom niet geslapen maar gelukkig gaat het nu een stuk beter.