Week 27

Mijn of eigenlijk onze laatste week in Nederland zit er op. As we speak zit ik op de bank in ons nieuwe huis. Het is hier 04:47 maandag op dinsdag nacht en Neal is klaar wakker.. heerlijk die jetleg.

Gisterochtend werden Neal en ik door mijn schoonzusje en ons neefje opgehaald om naar schiphol te gaan, onderweg in de auto kreeg ik buikpijn en voelde het alsof mijn keel steeds meer werd dicht geknepen. Bah wat voelde ik me rot! Van de week had ik een gesprek met mijn moeder over het feit dat ik niet wou huilen. Omdat ik bang was dat ik dan niet meer zou stoppen. Elke afscheid tot nu toe heb ik huilen weten te vermijden, natuurlijk niet omdat het afscheid me niks deed maar als stukje zelfbescherming. Maar zoals ik eigenlijk al wist, kon ik mijn tranen niet meer tegen houden toen ik vlak voor het inleveren van de koffers dan echt afscheid moest nemen van mijn opa en oma, broertje en zusje, nichtje en schoonzusjes. Het is niet niks, 3 tot 4 jaar weg zijn van iedereen van wie je houd. De buikpijn was daarna gelukkig wel over, de spanning van het afscheid nemen was even te veel denk ik.

Afgelopen week was ik op bezoek bij mijn oud tante van 94. Het vrouwtje is zo dement als wat, en herkent mij niet als Natalja. Neal sprak ze aan als mijn vader, triest en grappig tegelijk. Maar ze geniet er zo van als we langs komen en zegt altijd bij het weg gaan dat we snel weer moeten komen. Ook nu zei ik hier braaf ja op. Want wat voor nut heeft het om haar nu te vertellen dat ik lange tijd weg ga.. vandaag heeft ze verdriet en morgen weet ze er niet meer van. Toch vind ik het een pijnlijk idee dat ik haar waarschijnlijk niet meer in levende lijve zal zien! Dan zijn dan toch echt de mindere kanten van emigreren..

Toch mocht ik deze week ook nog bijzondere dingen mee maken zoals mijn diplomering. Mijn favoriete klasgenootje Anita, is net bevallen en zou helaas niet naar de diplomering komen (heel logisch natuurlijk), maar daardoor had ik eigenlijk ook totaal geen zin om te gaan. Uiteindelijk besloot ik dat het goed zou zijn om letterlijk een streep (lees; handtekening) te zetten onder de afgelopen 2,5 jaar. Want wat is er veeeeel gebeurt. In corona tijd besloot ik me te laten omscholen. We kregen online les, en ook op het werk maakte we de meest heftige periode in lange tijd met veel overlijdens dankzij corona mee. Het niet fysiek kunnen sparren en discussiëren over opdrachten maakte het soms knap lastig! Toen het weer wat rustiger werd mocht ik zwanger raken en tijdens deze zwangerschap kwam natuurlijk het bericht dat we een jaar eerder naar Aruba konden wat we in een paar uur even moesten beslissen en wat natuurlijk een hoop geregel met zich mee bracht. Toen Neal eenmaal geboren was ging tom nog eens weken voor werk weg en zat ik met een pasgeboren baby en de druk van een opleiding die nog afgerond moest worden. Hoe ik het allemaal gedaan heb vraag ik me soms af. Maar daarom leek het goed om dit hoofdstuk toch op deze manier af te sluiten. Ik legde de eed van verpleegkundigen en verzorgenden af en kreeg mijn spelde opgespeld! Neal zat tijdens het tekenen naast me want ja eigenlijk heeft hij ook een klein beetje dit diploma gehaald haha.

Niet alleen mijn eigen diplomering mocht ik bijwonen maar ook die van mijn zusje. En man wat ben ik trots. Ze heeft haar HBO diploma sociaal werk in de zorg gehaald. Het was heel fijn dat zowel Neal als ik hier nog bij aanwezig konden zijn. Neal had ook een cadeautje voor zijn tante uitgekozen. Echt een bijzondere avond! Daarnaast was er nog een giga hoogtepunt. Samen met mijn vader heb ik een tatoeage gezet voor Neal. Voor mijn vader was het de eerste. Echt stoer van hem en speciaal om samen te doen. De tattoo is gebaseerd op een foto waar neal de vinger van mijn vader vast houd. Ik heb zijn naam er bij mogen schrijven. Ik vind het resultaat echt tof en mijn vader is er erg blij mee.