Week 45

Ik wil het in deze blog even over wat anders hebben dan de gewone standaard week blog, het was dan ook een andere week dan normaal. Dinsdag middag vertrok Tom naar de kazerne om voor anderhalve week op oefening te gaan en hij had er zin in. Ik trouwens ook, in Nederland geniet ik altijd van deze me-time als hij weg is. Niet omdat ik hem niet graag bij me heb, in tegendeel zelfs. Maar je kunt nou eenmaal geen relatie met een militair hebben als je ook niet erg kan genieten van tijd voor en met jezelf, want oefeningen en uitzendingen zijn part op the job. Toch vond ik het deze keer spannend, niet gek want waar ik in Nederland een vangnet heb van ouders, (schoon)zusjes en vriendinnen zou ik nu voor 98% op mezelf aangewezen zijn. Maar gelukkig hebben wij hier een mini familie gevonden, zo voelt het tenminste nu al! Daarom een kleine shoutout naar Shindy, Gerry en de mama van Shindy.

Deze week was pittiger dan ik had verwacht.

Op woensdag was Odin jarig, de kleine man werd twee jaar! Hoewel er volgende week een super feest georganiseerd wordt moest deze dag natuurlijk ook gevierd worden. Neal en ik werden uitgenodigd om mee te gaan eten, en spelen op de indoor playground. Super lief en fijn om zo opgenomen te worden in hun gezin/familie, en daarmee het stukje gemis van eigen familie iets minder te maken! Want phoe.. ik moet toegeven dat ik het pittig vond deze week. Zonder Tom was het in eens nog stiller in huis, niet letterlijk natuurlijk want Neal maakt echt geluid voor 10 maar ik miste iemand om tegen en mee te praten. Ik had in eens tijd om na te denken, te veel in mijn hoofd te gaan zitten en daardoor kwam het gevoel van heimwee om de hoek kijken. Niet naar Nederland want ik woon hier met veel plezier en Aruba veroverd elke dag een stukje meer van mijn hart maar wel naar de mensen in Nederland. Ik mis de knuffels van mijn ouders, de spontane avonden met vriendinnen die door alle kids niet meer zo spontaan zijn maar daardoor wel extra gekoesterd worden, ik mis mijn (schoon)zusjes en de passie volle gesprekken met de daarbij horende discussies met mijn broertje.

Ik dacht; Hoe moeilijk kan slaaptraining nou zijn?

Wat deze week als extra erbij kwam en het misschien nog moeizamer maakte was de slaaptraining van Neal. Tom en ik waren vorige week al rustig aan begonnen want we wiegden en neuriënden hem nog altijd in slaap, en nu hij bijna één wordt leek het ons een goed moment om hier mee te stoppen. We bedachten dat het slim was om wanneer Tom weg zou zijn dit serieus door te pakken. Ik zou alle tijd hebben en we zouden niet te maken krijgen met koud/laat eten, of een serie op Netflix die elke keer op pauze moet omdat een van ons bij Neal moet gaan kijken. En eerlijk is eerlijk de eerste dagen gingen vlekkeloos waardoor ik ook met goede energie deze week in ging. Nou dit veranderde helaas als een blad aan de boom alsof Neal door had dat Tom weg was. Elke avond was ik ruim 5 kwartier tot langer bezig met troosten en wegleggen voor hij zichzelf eindelijk in slaap had gehuild om vervolgens tot een uur of half 12/1 nog elk uur naar hem toe te moeten vanwege blinde paniek. Ik heb wel 100 keer gedacht stik er in; ‘ we beginnen wel als Tom terug is ‘. Maar ik wist ook (want ik had mezelf ingelezen) dat dit er bij hoort en we hier doorheen moesten.

Na de eerste paar dagen mezelf ’s avonds in bed best even zielig gevonden te hebben besloot ik daarom zaterdagavond de brief van vriendin Cheryl te openen. Op de envelop stond dat ik deze pas mocht open maken op “ een moeilijk moment “ en dat moment was daar. Nou en toen kwamen de tranen, de woorden die ze schreef waren zo lief en had ik zo nodig. Noem me een idioot maar ben met kaart en al in diepe slaap gevallen! Zondag ochtend werd ik uitgerust en daarbij in mijn hoofd een stuk rustiger wakker. Tuurlijk het gemist is er.. en dat zal ook blijven tot we over 4 jaar terug naar Nederland verhuizen en soms even toegeven aan dit gemis is goed, maar na deze emo avond kon ik het allemaal weer aan. En geloof het of niet, maar vanavond ging Neal slapen zonder brullen, zonder 20 keer heen te moeten en zonder blinde paniek. Ik denk, nu ik dit schrijf dat hij gewoon ook door heeft gehad dat ik me niet helemaal top voelde en dat ik verdrietig was. Ik klop het even af, het is natuurlijk pas een avond en voor Tom weg ging ging het ook een aantal dagen goed maar ik heb de positieve energie weer terug haha.

Het koste wel moeite Cher, you know me. Maar ben heel blij dat ik toch gewacht heb en de kaart nu pas heb geopend :)!

Hey het is oké!

We moeten nog 3 dagen voor Tom weer thuis komt, deze anderhalve week leek langer en waren vermoeiender dan 8 weken alleen in Nederland maar we redden het wel. De kop is er af en de volgende keer dat hij op oefening gaat weet ik wat me te wachten staat.