Week 36,37

Een aantal van jullie was het al opgevallen, vorige week was er geen nieuwe blog! Ik zat namelijk even niet zo lekker in de wedstrijd. Tom was zoals je in de blog van twee weken geleden kon lezen weer op oefening gegaan, en hoewel dit de eerste dagen best lekker was viel het me tegen het weekend aan toch zwaar. De dagen duren twee keer zo lang en momenteel zit Neal in de (volgens internet) laatste slaapregressie... Laten we hopen dat dit de laatste is want hij is heftig! We hebben nachten van amper 3 tot 4 uur slaap. Verder kreeg ik een week eerder dan normaal last van het maandelijkse feestje en had Neal echt 2 rampzalige dagen met alleen maar huilen, gillen en zeuren.

Goed zoals je leest het was niet top maar we zijn er weer. Hoewel de nachten nog steeds niet echt lekker zijn zitten zowel Neal als ik weer goed in ons vel. Dus ik begin gauw met de blog van deze week, lees je mee?

Een metamorfose en grote najaar’s schoonmaak

Een fijne maar pijnlijke massage en een heerlijk weekend!

Naast een heel home make-over heb ik deze week ook mijn verjaardagscadeau ingewisseld. Ik had van Tom en Neal een cadeaubon van een salon gekregen en donderdag had ik een heerlijke hot stone massage gepland staan. Men oh men wat was dit fijn, pijnlijk, maar fijn! De dame gaf aan dat ze echt uit mijn hele lijf knopen heeft gehaald en dat was ook wel te voelen. Toen ik na een uur redelijk gedesoriënteerd buiten stond was ik helemaal op, thuis ben ik in bed gekropen en moest echt 2 uur bij komen. De opvang dagen vlogen voorbij maar dat was niet erg, alles voelde zo veel beter dan vorige week dus ik had er zin in. Zaterdagochtend hadden we met Shin, Ger en de jongens afgesproken bij de agriculture farmersmarket. Deze is een stuk kleiner dan die waar we in Toms laatste weekend waren geweest maar hier verkopen ze wel de lekkerste limonade en de kids kunnen lekker even rondrennen. Dat gebeurde ook en het resulteerde in een middag slaap van 3!!! Uur voor Neal. We sloten de dag af bij het grand fish restaurant waar we samen met de mama van shin, haar tante en Shin en Ger zelf gingen eten. De jongens tekenden, verfden (Neal vooral mij haha), en deden buiten ren wedstrijdjes maar waren super lief. Neal at bijna mijn volledige gegrilde zalm op en pas tegen half 8 lag hij in bed. Je zou denken als je kind zo laat in bed ligt moet hij wel moe zijn? Nou dit hoopte ik ook maar ik kwam van de koude kermis thuis. Dit was denk ik de ergste nacht tot nu toe met 2 uur en 38 minuten slaap op de teller. Neal was zijn vrolijke zelf (hoe dan?) maar ik moest even opstarten. Gelukkig is in het weekend Hunga (de indoor playground) al om 10 uur open en daar gingen we dan ook heen. Neal heeft heerlijk gespeeld en de ochtend vloog voorbij. De middag brachten we door op de kazerne, bij watersport was een gezellige middag georganiseerd met DJ, springkussen en een foodtruck en dat was zeer geslaagd.

Verdrietig nieuws en de keerzijde van ver weg wonen..

De nieuwe week begon helaas verdrietig toen ik door mijn moeder werd wakker gebeld met het nieuws dat opa was overleden. Het overlijden is vrij plotseling geweest want opa was gewoon s ‘morgens wakker geworden en door de zorg (van de instelling waar hij woont) uit bed gehaald. Trek had hij niet echt en hij voelde zich niet fit dus zoals dat gaat bij een bepaalde leeftijd was er een arts komen kijken en die had wat testjes gedaan maar kon niks opmerkelijks vinden. Omdat opa moe was had hij gevraagd of hij even achterover in de rolstoel kon liggen slapen (deed hij vaker) en hier was gehoor aangegeven. Toen er na een uurtje iemand bij opa was komen kijken om te zien hoe het met hem ging en om hem zijn medicatie te geven was hij er niet meer. Opa die afgelopen week zijn 90ste verjaardag nog heeft mogen vieren, compleet met gebak en advocaatje is rustig in zijn slaap heen gegaan. Dit is alles wat ik voor hem kon wensen, hij kampte al jaren met de ziekte van Parkinson en als hij de keuze had gehad was hij jaren eerder gegaan. Daarom opgelucht voor hem dat het nu zijn tijd was maar des te meer verdriet voor ons dat we nu zonder hem verder moeten.

07-09-1934 - 16-09-2024 🕊️

Ik kreeg meteen de vraag of ik nu terug naar Nederland zou vliegen maar met pijn in mijn hart heb ik besloten op Aruba te blijven. 6 weken geleden heb ik heel fijn en liefdevol afscheid van opa genomen (niet wetende dat het daadwerkelijk de laatste keer zou zijn) en deze herinneringen koester ik voor altijd. Maar ik weet ook wat de reis, de jetleg en de onrust met Neal heeft gedaan en hij is net een beetje terug in zijn eigen ritme. Als moeder moet je soms keuzes maken en omdat opa een prachtige leeftijd heeft behaald en zelf toe was om te gaan heb ik vrede met de situatie. Dankzij video kan ik gelukkig wel virtueel aanwezig zijn tijdens het afscheid en hier zal ik dan ook dankbaar gebruik van maken.