Week 13 Colombia blog deel 1

Geen gewone week blog maar een vakantie blog over onze trip naar Colombia. Ik verdeel deze blog over twee weken, vandaag komen namelijk vriendin Jeanine met man en dochter naar Aruba en ik wil flink genieten van deze quality time. Baby Milou is geboren toen wij al op Aruba woonden dus dit zal de eerste keer zijn dat ik haar ontmoet. En omdat we zo veel gezien en gedaan hebben in de vakantie leek het me beter om het over twee blogs te verdelen.

De vakantie begon op donderdag 28 maart. Waar Tom in eerste instantie niet stond te springen om weg te gaan; hij was immers net 1,5 dag terug van oefening in Amerika, kon ik niet wachten om na bijna een jaar Aruba even te verlaten voor een andere omgeving, andere mensen en een ander klimaat. Ik kreeg veel reacties van mensen die verbaast waren dat we op vakantie gingen, want we wonen immers op een vakantie eiland. Ik moet hier wel om lachen, ik snap de reacties wel want waarom naar een ander land gaan als je een zwembad in je tuin hebt en de zee op 10 minuten rijden. Toch is voor mij het vakantie gevoel op Aruba wel weg, ik woon hier natuurlijk met super veel plezier, maar was toe aan een (vakantie) break. Zo gezegd zo gedaan reden we om 17:00 naar de airport. Hier ontmoette we Shin, Ger en de kids met wie we samen op vakantie zouden gaan. Alles ging voorspoedig tot we in het vliegtuig zaten, we hebben ongeveer een uur stil gestaan omdat er gewacht moest worden op 2 verlate passagiers. De kids deden het heel goed, maar naar mate de tijd verstreek werden ze toch wat onrustig omdat ze niet vrij konden bewegen. Dit beloofde wat voor de vlucht.. Gelukkig toen we eenmaal in de lucht waren was de onrust voorbij en deden alle 3 de jongens het super. Vanuit Aruba is het 1 uur en 33 minuten om naar Colombia te vliegen, dit is top en voor mijn gevoel waren we net in de lucht toen we alweer gingen landen. Neal speelde, keek Bing op mijn telefoon, probeerde aandacht van de mensen voor ons te krijgen en was zijn vrolijke zelf.

Bij het inchecken bleken we niet in het systeem te staan..

Aangekomen op de luchthaven José Maria Córdova stond ons vervoer al te wachten. Voor deze week hebben wij een taxibusje met chauffeur ‘gehuurd’. Deze chauffeur zal voor ons klaar staan en ons overal naar toe brengen, en ook een beetje onze tour guide spelen. Onze koffers en kinderwagens werden ingeladen en we reden naar het hotel, althans dat dachten we. Bij het hotel aangekomen, alles uitgeladen en met de chauffeur afgesproken hoe laat hij ons de volgende ochtend zou komen ophalen gingen we inchecken. De meneer achter de receptie tikte onze naam in en keek vreemd; Can I see your passport please? Die gaf ik hem, weer tikte hij wat in zijn computer. Excuse me begon hij nu, but I don’t see your name in the system..

WAT?

Hij vroeg naar onze boeking’s bevestiging en kwam er toen achter dat we bij het verkeerde hotel stonden. Blijkbaar zijn er twee hotels met de zelfde naam zijn in Medillin. Ze heten allebei Dann Carlton maar die van ons was de Belfort locatie. Het was ondertussen al na achten en de kids deden het goed maar werden moe. Wij de chauffeur weer gebeld, die kwam terug en bracht ons vervolgens naar het juiste hotel. Deze was gelukkig net zo mooi als het hotel waar we eerst waren dus dat was fijn. We checkten in en allemaal moe van de reis kropen we het bed in. De eerste nacht was onrustig, we sliepen met zijn drietjes op een kamer en hoewel het een junior suite was en dus vrij ruim kon Neal ons horen en wij hem. Dit was voor ons allemaal even wennen, en daarom zaten we vroeg aan het ontbijt vrijdagochtend.

Comuna 13 werd als tweede gevaarlijkste stad van de wereld beschouwd!

Om half 9 stond de taxibus beneden klaar voor een eerste actieve dag in Medillin, we werden naar Comuna 13 gebracht. Comuna 13 werd als het gevaarlijkste gebied in Medillin en zelfs de tweede gevaarlijkste stad van de wereld beschouwd. De wijk zo vertelde onze guide (niet de chauffeur maar een man die geboren en getogen is in Comuna 13) werd jarenlang geteisterd door geweld, en was door de ligging aan de snelweg een gemakkelijke transport route voor wapens en drugs. Tegenwoordig is de wijk mede door sociale programma’s en zware investeringen een stuk veiliger en staat het vooral bekend om zijn indrukwekkende muurschilderingen, breakdance performers die hun kunsten laten zien, en lokale eettentjes. Na een beste wandeling heuvel opwaarts kregen we bij verschillende muurschilderingen uitleg, maakten we foto’s en dronken de mannen hun eerste Colombiaanse biertje. Na de wandeling werden we naar de kabelbaan gebracht waar we van boven veel verschillende wijken konden zien. Wat me vooral opviel is het contrast tussen de wijk waar ons hotel staat met grote huizen en hotels, en waar we met de kabelbaan overheen gingen. Kleine armoedige huisjes met golfplaten daken. Het uitzicht was wel echt waanzinnig en een top eerste dag die we afsloten bij het zwembad van het hotel en een heerlijk diner bij Qudrés Medillin. De vibe in dat restaurant.. wauw als we nu toch niet de kids bij ons hadden, waren we hier tot in de late uurtjes gebleven besloten we unaniem.

Toen kreeg ik wel echt een vakantie gevoel

Zaterdag stond een lange autodag op het programma met uiteindelijk doel de El Salto del Tequendamita ofterwijl de Tequendamita watervallen. We reden door een dorp waar hout ambacht centraal stond, ik ben de naam even vergeten maar dit zal ik Shindy nog eens navragen. Neal was in slaap gevallen dus dit dorp heb ik alleen vanuit de auto bewonderd maar het was ontzettend schattig. Toen reden we door naar de watervallen. Dit was ontzettend mooi en absoluut de lange auto rit waard. De kids liepen rond, we maakten ook hier de nodige foto’s en dronken wat voor we weer door reden naar het volgende en laatste dorpje van de dag, een dessert dorp. Dit dorp staat bekend om zijn toetjes, taartjes en desserts en dit klonk mij als muziek in de oren haha. De sfeer door de beschilderde huisjes, vlaggetjes en gekleurde paraplu’s die in verschillende zij straatjes boven ons hingen was geweldig. Ik kreeg meteen een vakantie gevoel en we keken allemaal onze ogen uit, ook de kids waren onder de indruk en deden het zowel bij het rond wandelen als in de auto super goed. We aten natuurlijk een van de heerlijke taartjes en lunchten op een prachtig dakterras waar wederom de gekleurde parapluutjes boven ons hingen en de biertjes en Margarita’s niet konden ontbreken.

Zondag hadden we een ‘rustdag’ we hadden geen plannen die dag en ook onze chauffeur had daarom een dag vrij. Het weer was vandaag het slechtste van uiteindelijk de hele vakantie (wat een timing) en we besloten te gaan shoppen in een mall in de buurt. Ik was in heaven, een winkelcentrum zo ontzettend groot zo heb ik ze nog niet gezien. In het midden was een giga badkuip met eendjes neer gezet en dit bleek een springkussen te zijn. Waanzinnig! Uiteindelijk zijn Shin en Ger met de kids er op geweest en wij niet. Neal had weer een slechte nacht gehad en was na veel moeite in slaap gevallen dus die gingen wij absoluut niet wakker maken. De Santafé mall heeft vier verdiepingen en honderden winkels en restaurant waaronder ook Europese merken. Ik kocht drie sets kleding waar ik op Aruba ook drie keer zo veel voor zou betalen en ook Tom was goed geslaagd. In de avond namen we een taxi naar Barrio Provenza een lange straat met aan alle kanten restaurants, barren en clubs. Ook hier is alles ingericht voor toerisme en het was prachtig. Bij een leuk tentje; Bastardo namen we plaatst, konden de kids spelen en hadden we een fijne avond.