Week 34

Maandag: Vandaag was het zo ver: om 11:00 uur moest ik me weer melden op de examenlocatie voor mijn herkansing voor de auto-theorie. Shindy was zo lief om mij ook deze keer weer op te komen halen, af te zetten en op Neal te passen. En dat allemaal terwijl haar eigen zoontje niet fit was, echt waanzinnig! Dat betekende des te meer druk voor mezelf: nu moest ik het wel halen. Ik wilde niet nog langer afhankelijk zijn van mensen. Ik begon de ochtend al met trillende benen. Man, wat was ik zenuwachtig! Shindy praatte me moed in: waarschijnlijk zou ik gewoon hetzelfde examen krijgen als vorige week in een veranderde volgorde. Ik durfde hier niet vanuit te gaan, maar hoopte het stiekem wel. Toen ik plaats nam achter de computer en de eerste vraag voor me kreeg, zonk de moed me in de schoenen; het was een totaal ander examen! Ik had goed geleerd, het hele theorie boekje kon ik letterlijk opdreunen. Toch begon ik weer aan mezelf te twijfelen. Tijdens het examen kon ik mijn lichaam niet onder controle houden; de muis ging alle kanten op. Terwijl ik vraag 37 invulde, was de man naast me klaar en stond hij juichend op. Ik keek geïrriteerd zijn kant op: Hallo? Er waren nog mensen met het examen bezig en door mijn ADHD was ik meteen afgeleid. Achteraf hoorde ik dat deze man voor de 27^e keer het examen had afgelegd en het eindelijk had gehaald. Ja, ik snap nu waarom hij zo blij was. Vraag 49 kwam en ook vraag 50 beantwoordde ik. Ik drukte op versturen en waar ik vorige week meteen een rode cirkel zag met ‘not passed’, was het nu niet duidelijk. Ik opende de vragen en telde 5 fouten. 5 fouten? Dat betekende toch dat ik geslaagd was?! Ik maakte mezelf gek en wist het echt even niet meer. Ik besloot naar de politieagent te lopen die de wacht bij het examen hield. Hij overhandigde mij vervolgens mijn formulier met daarop het magische ‘GESLAAGD’. Ik had mijn theorie gehaald! Nog natrillend liep ik naar de balie om mijn afspraak voor het afrijden in te plannen. Hier kreeg ik hier te horen dat ik meteen woensdag al mocht afrijden. Je snapt wel dat mijn dag niet meer stuk kon.

Dinsdag: Toms wekker ging vandaag extra vroeg: om half 4 stond hij op want hij en zijn collega’s wilden een nachtroute gaan varen op het werk. Neal was ook al wakker en terwijl Tom de deur uitging, heb ik Neal bij mij in bed een fles gegeven waarna we weer in slaap vielen. Tegen half 7 werden we wakker van hevige regen tegen de terrasdeuren. Ik opende het gordijn en zag letterlijk de ene na de andere flits. Het onweerde ontzettend hard en de regen kwam met bakken uit de lucht. Sinds we hier zijn, hebben we wel eens regen mee gemaakt maar dat was altijd zo weer over. Dat leek nu niet het geval te zijn. Met Neal op mijn arm liep ik de woonkamer in om de was die nog onder de veranda hing binnen te halen. In het donker liep ik naar de terrasdeuren en stapte ineens in nattigheid. Ik knipte het licht aan en zag dat de hele woonkamer blank stond. Direct heb ik Neal in de box gezet om letterlijk te dweilen met de kraan los. Het was ons al eerder opgevallen dat er een gleuf onder de terrasdeuren zat, maar hey, met het mooie weer zagen we er geen erg in. Nou, daar zijn we even mooi van terug gekomen! Ik ben ruim een uur bezig geweest om al het water naar buiten te krijgen. Omdat het nog steeds behoorlijk stormde, heb ik handdoeken voor de deur gelegd. Dit hielp gelukkig! Eenmaal klaar bedacht ik mij ineens dat de mannen die ochtend zouden gaan varen. Ik opende whatsapp om Tom te appen maar zag op dat moment gelukkig in de vrouwen-app dat de mannen al weer aan land waren. Niet veel later belde Tom. Natuurlijk schrok hij toen ik vertelde over het wateroverlast en heeft hijmeteen de verhuurder ingeschakeld. De storm woekerde voort; scholen besloten dicht te blijven, wijken zaten zonder stroom en de mensen die wel de weg op moesten, konden bijna varen. Echt, zoiets heb ik nog nooit mee gemaakt. Tegen een uur of 12 stopte het gelukkig met regenen; het was een enerverende ochtend!

Woensdag: De dag van mijn praktijk examen. Een stuk minder zenuwachtig stond ik op. Gelukkig mocht ik om 09:30 uur al rijden dus had ik niet veel tijd op mezelf gek te maken. Tom had deze ochtend vrij genomen om mij naar de examenlocatie te brengen. Het blijft gek en lichtelijk intimiderend dat er een politieagent in uniform bij je in de auto stapt en dat hij/zij jou gaat beoordelen in plaats van de ‘gewone’ examinatoren die ik vanuit Nederland gewend ben. Ik had gelukkig een leuke jonge gast die meekeek en ik voelde me direct op mijn gemak toen hij vertelde over zijn 10 maand oude zoontje. We kletsten terwijl ik zijn rijinstructies opvolgde. Ik kreeg bij de eerste rotonde een puntje van aandacht; ik kwam te hard aanrijden. Ik kreeg een waarschuwing en anders was het klaar. Duidelijke taal dacht ik zo! Na de volgende rotonde en een stopbord verder gaf de agent aan dat ik het goed deed en dat we terug naar de examenlocatie zouden gaan. Redelijk beduusd, want ik had tijdens mijn lessen de normale examenroute geleerd met veel onoverzichtelijk kruisingen en obstakels waar we nu niets van hadden gereden, vroeg ik of ik geslaagd was. De agent lachte en gaf als antwoord dat als ik nu niet boven op een auto zou botsen, ik inderdaad geslaagd was. Terug op de locatie kreeg ik de mededeling dat wanneer ik mijn gezondheidsverklaring zou inleveren (dat is hier verplicht) ik het document zou krijgen dat ik nodig heb voor het aanvragen van mijn rijbewijs. Tom stond ondertussen buiten te wachten en ook hij was ontzettend blij voor me. Het heeft even geduurd, maar EINDELIJK heeft deze meid haar rijbewijs in de pocket!