Week 15 & 16

Na een aantal maanden voorpret was het dan eindelijk zover. Woensdag 10 april reed ik om 18:00 uur naar de airport om Jeanine, Sander en baby Milou op te halen. De hele tijd op de airport moest ik mijn tranen in houden.. eindelijk zou ik Milou gaan ontmoeten. Ik mocht heel nauw betrokken zijn bij Jeanine haar zwangerschap, zo mocht ik mee naar de 3D echo, hadden ze mij de naam toevertrouwd en was ik zelfs de eerste en enige die wist dat de bevalling begonnen was en nu na 7 maand zou ik het kleine snuitje eindelijk in het echt gaan zien. Toen Jeanine en Sander de deuren van de aankomst hal door kwamen knuffelde ik Jeanine en fluisterde dat ze niet mocht gaan huilen want anders zou ik niet meer kunnen stoppen en dus snel focuste ik mij op Milou. Het meisje was zelfs na een vlucht van 10 uur super alert en vrolijk. Verbaast; met grote ogen keek ze me aan en kreeg ik zelfs al een eerste glimlach. Dat is heel wat want via de telefoon begon ze 9 van de 10 keer te huilen als ze me zag haha.

De eerste kennismaking tussen Neal en Milou, en weer met Neal naar het ziekenhuis.

Donderdagochtend begon met een kennismaking tussen de kindjes. Neal vond het maar gek, zo’n mini mensje in eens in zijn huis terwijl Milou dat bewegende figuur om haar heen vanaf moment een wel interessant vond. Neal werd erg verwend en kreeg zowel stapelstenen als muziekinstrumenten en ook ik kreeg een cadeautje, een douche pakketje van &C. Super lief! Na de kennismaking en cadeaus reden we naar Santos voor een ontbijt. Neal was onrustig en dat was achteraf misschien een voorbode voor wat die middag zou gebeuren, na het ontbijt wandelden we even richting het strand maar besloten voor de slaapjes tegen 10 uur naar huis te gaan. Terwijl Neal sliep gingen Jeanine en Sander voor het eerst met Milou ons zwembad in. Ze vond het meteen heel erg leuk en leek totaal niet te hoeven wennen, kan je zien hoe verwend wij al zijn geworden want ik vond het water nog niet heel erg warm haha. Rond half 1 werd Neal wakker en begon hij vrijwel meteen te spugen. Dit is de hele middag niet opgehouden en daarom besloot ik toen Tom thuis was toch even de dokter te bellen. Waar je in Nederland soms 3 keer moet bellen voor je enigszins serieus wordt genomen, is die drempel hier op Aruba een stuk lager en zo zaten we die zelfde avond nog in het ziekenhuis. Echter (gelukkig) voor niks want in het ziekenhuis aangekomen stopte Neal na 5 uur eindelijk met overgeven en at hij zelfs een krentenbol. Hierdoor en met toestemming van de verpleegkundige besloten we toen hij in slaap was gevallen naar huis te gaan zonder de arts te hebben gezien. Vrijdag na enig twijfelen Neal toch naar de opvang gebracht, hij had niet meer overgeven en speelde fijn dus het leek me geen reden hem thuis te houden. Op de opvang wel aangegeven dat ik hem zou komen halen als er iets zou veranderen maar dit gebeurde niet gelukkig. Omdat Neal op school was had ik mijn handen vrij en reed ik met Jeanine en Sander naar de high rise. We hebben gewandeld en genoten van een ontbijtje bij Eduardo’s beachshack. Vrijdag avond stond de ronde van Aruba gepland. Tom zou in de auto mee rijden met twee vrienden die samen zoals de naam al zegt Aruba zouden rond rennen wat ongeveer 70 km dus 35 km per persoon is. Het is een event die de hele nacht duurt dus samen met Shindy en haar vrienden stonden we op verschillende plekken iedereen met toetsers en bellen aan te moedigen. Heerlijk om even de deur uit te zijn! Zondag ochtend was het helaas de beurt aan Milou om niet lekker te worden. Ze hoest al een aantal weken maar begon nu door het hoesten ook over te geven. Daarom bracht ik hun zondag ochtend naar de huisartsenpost. Terwijl Tom Neal en ik op het strand zaten te wachten werd Milou onderzocht en kregen ze gelukkig te horen dat er niks ergs aan de hand was. Ik haalde ze weer op en we brachten de rest van de dag door op het strand.

Kleine sfeerimpressie van de ronde van Aruba

Woensdag reden Jeanine Sander Milou en ik naar San Nicolas. We ontbeten bij Nicolas store en haalden natuurlijk mijn all time favoriete bananenbrood met stukjes chocolade. We ontdekten (ook voor mij) nieuwe muurschilderingen en Sander maakte prachtige foto’s van ons op Rodgers beach. Donderdag hadden Neal en ik een controle afspraak in het ziekenhuis na aanleiding van zijn opname. Ik vond dit toch wel erg spannend want hij is zo vaak ziek en was bang dat dit niet normaal of oke zou zijn. Na wat onderzoekjes vertelde de arts dat Neal een gezond kind is dat gewoon bezig is zijn afweersysteem op te bouwen en hij is gewoon gevoeliger waardoor hij alle virusjes oppakt en hier ook wat koorts van ondervind. Dit is heel vervelend maar de arts verzekerde mij dat er niks onderliggends aan de hand is met zijn immuunsysteem. Dat was fijn om te horen en ik merk dat ik nu ook een stuk rustiger ben en minder angstig als hij weer eens niet goed eet, of verhoging/koorts krijgt. Vrijdag reden we naar Arie Kok national park waar we de grotten bekeken en de wilde stranden. Deze laatste waren helaas minder mooi omdat er door de vele wind, wier de normaal zo witte stranden op was gespoeld. Maar toch was het heel leuk om Jeanine en Sander dit prachtige stuk Aruba te laten zien.

Een heerlijk diner, en fijne stranddag!

Zaterdag besloten we na dat Tom en Sander de print race van formule 1 hadden gekeken om naar Oranje stad te rijden. We liepen rond en Jeanine en Sander kochten nog een souvenirtje voor thuis waarna we met een cocktail bij een restaurant plaats namen. Neal die echt met 16 maanden al de peuter pubertijd heeft speelde, werd boos en speelde terwijl Milou rustig vanuit de buggy om zich heen keek. Na de cocktails liepen we naar Ricardo’s bbq en grill restaurant waar we door Jeanine en Sander werden getrakteerd op een heerlijk etentje om vervolgens thuis toen de kids in bed lagen nog lekker het zwembad in te duiken onder het genot van een biertje. Zondag hadden we een stranddag, vroeg in de ochtend reden we naar Arashi waar we een familie palapa scoorden. Jeanine en ik haalden ontbijt bij Eduardo’s en het was zoals altijd heerlijk. Het weer was top, warm met een goede wind waardoor we tot ruim 14:00 op het strand zijn geweest. Zowel Neal als Milou deden een dutje, Neal zelfs voor t eerst in lange tijd bij mij op schoot en i love it!  Beide kids genoten van de zee en spetterden er met plezier op los. Het was een dag zoals hij wat mij betreft elke dag mag zijn, ontspannen en relaxt.

Een lege sociale batterij en helaas alweer afscheid nemen..

De nieuwe week begon met een fotoshoot van ons door Sander op het strand. Ik merkte dat na veel bezoek en een vakantie in Colombia mijn sociale batterij op begon te raken en had vandaag dan ook niet echt mijn dag. Neal had weinig zin om leuk te doen op de foto’s en ik raakte daar geïrriteerd van. Gelukkig wist Sander toch nog mooie foto’s te maken en schoot ik van hun drietjes ook prachtige foto’s. Omdat het er helaas niet eerder van gekomen was, reden Jeanine en ik einde van de middag naar de Local store om voor het eerst deze twee weken even samen een cocktail te drinken en ongestoord te praten. Dit was heel fijn! Dinsdag was het alweer de dag van vertrek, Jeanine en Sander pakten de koffers in. We speelden nog met de kinds in het zwembad en toen Neal zijn dutje deed reden Jeanine Sander en Milou voor de laatste keer naar het strand voor een lunch. Om 17:00 brachten we ze naar de airport, het afscheid was zoals altijd weer moeilijk en natuurlijk moesten Jeanine en ik allebei huilen terwijl we elkaar nog een laatste knuffel gaven. Neal en ik bleven zwaaien tot ze de deuren bij de douane door waren en toen waren we weer met zijn drietjes.